Sandman Goes to Hell to claim his Helmet from Arch - Demon Choronzon

Πόσοι θα πέθαιναν
Για να τους αξιώσεις
Με ένα σου τρυφερό ή έστω λάγνο κοίταγμα;
Και συ που μου ταχεις σχεδόν
Αφιερώσει όλα σου...
Πόσες ζωές πρέπει εγώ να πεθάνω;

~ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΟΥ ΖΩΣ ~ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΚΡΙΤΗ

Μια αυτόματη γραφή από τον Austin Osman Spare (δεσμευμένη μετάφραση Μάνος Αρτώπουλος)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Κάνε το Θέλημα σου

Μαγικά ρεύματα περνούν καθώς ο μέγας τροχός γυρίζει ατέρμονα
 μπρος και πίσω, οδηγούμενος από λέξεις ισχύος των οποίων η
προέλευση είναι ανυπολόγιστη. Ο Spare ήταν ένας φύλακας στο
κατώφλι. Η ΑΓΆΠΗ του Χριστού είχε εξαντλήσει τη δύναμη της.
 Απλώθηκε στη γη σαν σάβανο εκεί όπου κάποτε ήταν μια λαμπερή  και αστραφτερή επωδός απελευθέρωσης. Κάτω από αυτό το
σάβανο ο σκορπιός ανέθρεψε το ενδιαφέρον στο οστεοφυλάκιο της  σήψης.
Τέρατα εγέρθησαν και διάβηκαν τη γη, μεταμφιεσμένα σε
Αντρές και γυναίκες. Ο ποιμήν βρέθηκε μπροστά σε ένα
χοιροστάσιο. Μιλούσε στα γουρούνια σε ακάθαρτους αιθέρες.
Όπου κάποτε υπήρξε ο Λόγος του Όρους, τώρα χρειάζεται ο Λόγος  του Κόπρου.

Ο Ζως καταβροχθίζει τη προσήνεια και τα κατάλοιπα του φέρουν
το όνομα της Αμφισβήτησης. Ο Ζως παιανίζει την εισβολή του
Κτήνους όπως κάποτε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής άνοιξε το μονοπάτι
για τον Χριστό. Τούτη τη φορά όμως δεν είναι η κεφαλή του
προφήτη που προσφέρεται επί πίνακι.

Μην αδιαφορείς. Ο ύμνος της Βίβλου Λ δύναται, υπό το άγγιγμα
του Κρόνου, να στρέψει τη μελωδία του προς τα έσω και να
μετατραπεί σε επικήδειο της Ψυχής. Αν υπάρχει έστω τίποτα να
μαθευτεί τότε είναι αυτό... είμαστε οι υποκριτές στους όποιους
μιλάει ο Ζως. Δεν υπάρχει καμία Ελπίδα. Ο Μέγας Τροχός γυρίζει.   Ό,τι αγαπάμε και θέλουμε είναι οι κόκκοι που έχει αλέσει.

Τίποτα δεν απομένει.

Θέληση ____ Αγάπη

Louis Martinie (S. M. Ch. H. 353) Εαρινό Ηλιοστάσιο, 1985

~ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΟΥ ΖΩΣ ~ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΚΡΙΤΗ

Εχθρικός στην αυτοτιμωρία, οι μάταιες δικαιολογίες ονομάζονται
αφοσίωση, ο Ζως ακόνιζε το πνεύμα του, μιλώντας φωναχτά προς
τον εαυτό του. Και κάποια στιγμή, επιστρέφοντας στην οικεία
συναίσθηση, ενοχλήθηκε όταν παρατήρησε ενδιαφερόμενους
ακροατές —μια πλέμπα ακούσιων επαιτών, απόκληρων, πόρνων, παιδεραστών,   φουσκωμένων κοιλιών και νοσουντων—βδελυγματα που εξασφαλίζονται στους πολιτισμούς. Η ενόχληση
του ήταν μεγάλη, ενώ αυτοί εξακολουθούσαν να τον
περιτριγυρίζουν βοωντας: ΚΥΡΙΕ, ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ
ΑΥΤΑ! ΔΙΔΑΞΕ ΜΑΣ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ!

Kαι κοιτώντας με πικρία, τον γεμάτο Ελπίδα όχλο Πιστών,

κίνησε για τη Κοιλάδα του Στυς, προκατειλημένος απέναντι τους όντας ΟΠΑΔΟΙ. Και όταν ένιωσε πλήξη, άνοιξε το στόμα του με
χλευασμό και αποκρίθηκε: 

Ω, εσείς που το μέλλον σας βρίσκεται σε αλλωνών χέρια!  Τούτη η οικειότης σας επιτρέπεται όχι από δική σας βούληση - αλλά από
την αδυναμία μου. Αναγνωρίστε με με το όνομα
Ζως ο Αιγοβοσκός, σωτήρα του εαυτού μου και αυτών των
πραγμάτων που ακόμα δεν οικτίρω. Εσείς απρόσκλητοι ακούσατε
τον μονόλογο μου. Υποφέρετε λοιπόν το Ανάθεμα μου.

Ποταποί κοιλιόδουλοι! Γλιστρήσατε εσείς στα δικά σας περιττώματα;  Παράσιτα! Έχοντας κάνει το κόσμο μια αθλιότητα, έχετε την
εντύπωση ότι αξίζετε για τον παράδεισο;

Με την επιθυμία σας να μάθετε- νομίζετε πως θα αποφύγετε να
πληγωθείτε ενόσω βιάζετε την άγνοια σας; Γιατί όπως το θέτω εγώ,  ακόμα περισσότερα από αμάθεια θα βγουν προς τα έξω!
Επιβαρύνοντας όχι τη σοδειά της αδυναμίας μου, να ικανοποιήσω
τις μπουχτισμένες με ηθική επιθυμίες σας;

Εγώ, που διασκεδάζω το σώμα μου με ακατάπαυστο περπάτημα,
θα προτιμούσα να συναναστρέφομαι με λύκους από το να  εισέλθω στα μολυσμένα σπίτια σας.

Συναίσθηση… θρέψη… μάσημα… αναπαραγωγή…!  Αυτός είναι οτυφλοσούρτης κύκλος σας.  Δημιουργήσατε έναν περίεργα αιμάτινοκόσμο για την αγάπη σας  προς την επιθυμία. Θα αλλάξει τίποτα
εκτός από την αξιόμεμπτη δίαιτα σας;

ΟΝΤΑΣ  ΟΛΟΙ ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ, τι κρέας τότε εγώ να προσφέρω; Έχοντας
καταβροχθίσει τους νεκρούς εαυτούς σας γευόμενοι και την
παραμικρή βρομιά, εποφθαλμιείτε να κατασπαράξετε και τη
διανοητική παρόρμηση του μυαλού μου;

Τι αποκομίσατε από την διαμάχη σας…;  Εσείς που διατείνεστε πωςη αναπαραγωγή σας είναι το θεμέλιο,   είστε τα σκουπίδια της
ενδεικτικής δημιουργίας, επιστρέφοντας ξανά στην πρώιμη
απλότητα, στη λίμα για να αναπτυχθείτε και να συνειδητοποιήσετε   ότι δεν είστε τίποτα. Έχετε μπερδέψει τον χρόνο με το εγώ.
Νομίζετε πως μπορείτε να χαλιναγωγήσετε το σπέρμα   συναισθηματικώς; Aρνείστε τη σεξουαλικότητα με  φιγουρατζίδικες ηθικές,
επιβιώνετε μέσω της σφαγής, προσεύχεστε σε ανώτερους ηλίθιους— ότι τα πάντα είναι κατορθωτά, σε σας
που ΕΙΣΤΕ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟΙ.

Διότι επιζητείτε σωτήρες ανίκανους για την απόλαυση.

Πραγματικά, ευκολότερο είναι για τους τρελούς να  εισέλθουν στο Παράδεισο από τους ηθικά λεπρούς.  Τι διάφορα έχει η Ζωή από το Θάνατο;  Σε τι διαφέρει το όνειρο από την πραγματικότητα;
Γνωρίζετε κάτι παραπέρα από την ίδια σας τη δυσωδία;
Ό,τι γνωρίζετε, έχετε την αίσθηση ότι το ξέρετε καλά;
Με ευχαρίστηση θα παραμείνω σιωπηλός. Παρολ΄αυτα τόσο
ανεκτικός είναι αυτός ο Ήλιος πουξεπροβάλει για να με κοιτάξει, 

και η ανεπάρκεια μου προέρχεται από την δυσαρέσκεια μου προς 

εσάς.

Συγχωρέστε με

.......αλλά καταραμένοι να είστε πρώτου εξασφαλίσετε φρέσκιες
δικαιολογίες για μένα!

Ανάθεμα στους αναστηθέντες! Λέτε να υπάρχει μόνο ψυχή και
σώμα;

Δεν υπάρχει τίποτε πέρα από την ύπαρξη; Ούτε μια απόκτηση   πέρα από τη συναίσθηση και την επιθυμία του Θεού από τούτη την
έκρηξη ενός καταβροχθίζοντος σμήνους δεν είστε;

Α, επικροτήσατε τις δικές σας δικαιολογίες, καγχάζοντας μεταξύ
των δαγκωμάτων! Ο Παράδεισος αδιαφορεί για την σωτήρια   ή την καταστροφή σας. Η αφελής σας αγυρτεία σας αφήνει αδρανείς
μπροστά σε μια αλλόκοτη μοιρολατρία! Τι! Είμαι εγώ εδώ για να
συνεισφέρω στην αυταπάτη σας, να βελτιώσω τα παρηκμασμένα
κορμιά σας, να διατηρήσω τη θρηνώδη σας αποθέωση προς
εαυτόν;

Το μπηξιμο του σπαθιού, όχι την σωτήρια κομίζω!

Μήπως είμαι ο χοιροβοσκός σας, και ας οδηγώ Αίγες;  H απόλαυση μου δεν αποκτιέται ανάμεσα σε παράσιτα με μάταιες ιδέες —με ελπίδες και φόβους απαράδεκτης σημασίας.   Δεν με κούρασε
ακόμα ο εαυτός μου. Ούτε πρόκειται να μετριάσω τη   βδελυρότητα,διότι σε σας αναγνωρίζω τους γονείς σας και τα στίγματα μιας
μιαρής ανατροφής.

Σε τούτη την πρόστυχη μέθη της υποκρισίας, σε ταύτο το μνημείο
της απατεωνίστικης μικρότητας, πού βρίσκει κανείς το μυστικό
συμπόσιο, την ιεραρχία των νεκρομαντών που υπήρχε;

Ειλικρίνεια ήταν τα Σόδομα! Η ΘΕΟΛΟΓΊΑ σας είναι ένας
βούρκος ασυναρτησίας που μετατράπηκε σε ηθική. Στον κόσμο
ΣΑΣ, όπου η άγνοια και η άπατη συγκροτούν την ευδαιμονία, τα
πάντα καταλήγουν στην μιζέρια- κηλιδωμένα από αδελφοκτόνο
αίμα.

Αναζητητές της Σωτηρίας; Σωτηρία της αρρωστημένης σας  χώνεψης, παραπαίοντα πιστεύω, επιθυμίες που αναρρώνουν.  Οι δανεικές
σας αρχές και προσευχές- μια αποφορά σε όλα τα σωστά
ρουθούνια!

Ανάξιοι ψυχής —η μεταμόρφωση σας είναι επιφορτισμένη από νοσηρή αναγέννηση   δίνοντας στέγη σε αχρεία συναισθήματα,   σε απεχθείς οικειότητες, σε καλλιγραφικά πανδαιμόνια— ένας κόσμος αφθονίας αποκτημένος από απληστία. Όθεν είστε
παρίες! Κατοικείτε σε βόθρους. Τα λαμπερά σας παλάτια είναι
νοσοκομεία τοποθετημένα ανάμεσα σε νεκροταφεία.   Εισπνέετε με φαιδρότητα ψυχής μέσα σ’ αυτόν το βούρκο;   Εξασφαλίζεστε μέσα από μισοεπιθυμίες, τσαλακωμένες πεποιθήσεις,  απειλές, από
υποσχέσεις που έγιναν αποκρουστικές από εξωφρενική εντιμότητα!Μπορείτε να αντιληφθείτε τον Παράδεισο όταν ΔΕΝ υφίσταται;

Πιστεύετε δίχως να συσχετίζετε, είστε κίβδηλοι και δεν
αντιλαμβάνεστε τον τρόπο της αρετής. Δεν υπάρχει αρετή στην
αλήθεια, ούτε αλήθεια στην εντιμότητα. Ο Νόμος εκπορεύεται   από την αναγκαιότητα της επιθυμίας. Διεφθαρμένος είναι ο δάσκαλος,
διότι αυτοί που ομιλούν έχουν ξοδέψει μονάχα λέξεις για να
προσφέρουν.

Πίστευε ή βλαστήμα! Άλλωστε, εκ μέρους των σκελιών σου δεν
απευθύνεσαι;

Να πιστεύεις ή να μην πιστεύεις είναι η απορία. Όντως, αν
πιστεύεις στο ελάχιστο, οι ανάγκες σου θα πρέπει να ευδοκιμούν
στο καθετί. Είσαι από όλα τα πράγματα, από όλη την γνώση και
δήθεν οδηγείς την ηλιθιότητα σου πιότερο στην αυτοδυστυχία.

Η ευχή σου; Ο παράδεισος σου; Εγώ λέω η επιθυμία σου είναι
γυναίκες. Η λανθάνουσα επιθυμία σου ένα πορνείο.

Ω, εσείς που τρέμετε την δυστυχία, ποιος ανάμεσα σας έχει το
κουράγιο να επιτεθεί στους νεφελώδεις εχθρούς των δογμάτων,
εκ του στομάχου τις υποκριτικές προσδοκίες;

Βλαστημάω τις εντολές σας, για να προκαλέσω και να απολαύσω
την οργή σας, τα δόντια που τρίβονται!

Έχετε γνώση του τι επιθυμείτε; Του τι ζητάτε; Ξεχωρίζετε την
αρετή από το μανιασμένο γόγγυσμα; 

Την αμαρτία από την απάτη; Επιθυμείτε έναν διδάσκαλο αλλά
ποιος είναι άξιος να μάθει;

Βάναυσα θα διδάξω το ευαγγέλιο της ψυχικής αυτοκτονίας, της
αντισύλληψης, αλλά επουδενί την επιβίωση μήτε την
αναπαραγωγή.

Αχρείοι! Κάνατε ζωτική την πεποίθηση ότι το Εγώ είναι αιώνιο,
εκπληρώνοντας έναν σκοπό όχι χαμένο για εσάς.

Τα πάντα δημιουργούνται από επιθυμίες, τα πόδια για το ψάρι,
τα φτερά για το ερπετό. Γι’ αυτό η ψυχή σας πάρθηκε.

Εισάκουσε, Ω μάστιγα!

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΠΕΒΑΛΛΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ
ΑΝΘΡΩΠΟ

Οι επιθυμίες σας θα μετατραπούν σε σάρκα, τα όνειρα σας
πραγματικότητα και κανένας φόβος δε θα το αλλάξει ούτε στο
ελάχιστο.

Για αυτό ταξιδεύω μέσα στις ενσαρκούμενες εκτρώσεις —τις εκτροπές, τους ανέραστους τρόμους, γιατί είστε ανάξιοι να
προσφέρετε στον Παράδεισο φρέσκους ερωτισμούς.

Κάποτε σε τούτο το κόσμο απολάμβανα το γέλωτα —όταν ενθυμήθηκα την αξία του, έδωσα στους αχρείους την
σπουδαιότητα των εγωιστικών μου φόβων, την παράλογη
ματαιότητα των ελπίδων μου, την οικτρή ηθικότητα που
ονομάζεται Εγώ.

Κι εσείς;

Σίγουρα δεν σας αξίζουν δάκρυα αίματος ούτε ξεκαρδίσματα θεών.

Εσείς δεν μοιάζετε καν με ανθρώπους μα με μια παράξενη   ωοτοκία κάποιας ξεχασμένης γελοιότητας.

Χαμένοι ανάμεσα στις ψευδαισθήσεις της δυαδικότητας —άραγε είναι αυτή η παραγώγηση που κάνετε για την μελλοντική
οντότητα ώστε να καβαλήσει τον κτηνώδη εαυτό σας;
Εκατομμύρια φορές αναγεννηθήκατε και ακόμα περισσότερες
φορές θα υποφέρετε την ύπαρξη. 

Είστε βγαλμένοι από οτιδήποτε θλιβερό, ζείτε με βάση   τις αλήθειες που δημιουργήσατε. Χαλαρωμένος μονάχα από το ξεχείλισμα μου,   λέτε κατά τύχη να σας διδάξω να μάθετε από τους εαυτούς σας;
Όταν επανέλθω λέτε οι πεινασμένοι να ικανοποιηθούν από τη
καλοσύνη ή την κακία μου; Δεν θα προσπαθήσω διόλου και θα
εμπιστευτώ συνεπακόλουθα το γεγονός.

Γνωρίστε τον σκοπό μου: Να αποξενωθώ από τον εαυτό μου, τον
εχθρό της αληθείας.

plzz end it!!!

Το βράδυ. Τότε που τα όνειρα καρτερούν για ένα κλείσιμο των βλεφάρων. Τότε που οι εφιάλτες με τη μορφή του άμετρου πόνου μετατρέπονται σε κρύο ιδρώτα στο μέτωπο. Ένα κορμί παλινωδεί μεταξύ φθοράς και της λάμπας φθορισμού από το απέναντι μπαλκόνι. Κάποια ξενυχτάει καπνίζοντας το τελευταίο τσιγάρο από το Winston μπλε 25άρι της. «Πακέτο» ψιθυρίζει και μια τολύπη καπνού μπαίνει κατά λάθος στο μάτι της και δακρύζει. Η τολύπη φέρνει λύπη. Από κάτω, στο διαμέρισμα του πρώτου, οι κουρτίνες ανεμίζουν ενώ η οικογένεια ξεκουράζεται στην άγνοια μιας θαλπωρής που φέρνει επιπλέον κουφόβραση στη θερινή γειτονιά. Λίγα έτη φωτός πιο νότια ένας γνήσιος απόγονος κάποιου απολιθώματος αφήνει την τελευταία ανάσα του από aids να συναντήσει τα σύννεφα που ξέβαψαν όταν ο θεός έπαιζε με τη χλωρίνη. Μαύρα ήταν κι ο θεός του μαύρος είναι. Την ώρα που τέσσερα λάστιχα στριγγλίζουν σε κάποια καυτή λεωφόρο της Βαγδάτης, ένας αγέννητος δολοφόνος παίζει με τ….(το υπόλοιπο χάθηκε στον κυκεώνα των sms που σβήνονται και εισέρχονται… συνεχίστε το κατά βούληση φίλτατοι…)


τάδε έφη artaudόπουλος
ένα από εκείνα τα βράδια…

doll's house

Η ώρα ήταν για τα καλά περασμένη και η σκοτεινιά που είχε απλωθεί τριγύρω έφερνε σκηνικά από ταινίες του Ντάριο Αρτζέντο. Η τρομάρα μου ήταν απαράμιλλη και εφάμιλλη με αυτή που ένιωθε ο Ντίνος Ηλιόπουλος στον Δράκο του Κούνδουρου. Κάθομαι οκλαδόν πίσω από ένα τεράστιο κοντέινερ στην προβλήτα 32 και το μόνο που ακούγεται είναι το σύριγμα του αέρα καθώς ελίσσεται ανάμεσα από τα φορτία σε απόλυτη ροπή σαν τον Βαλεντίνο Ρόσι στην πίστα του Λε Μαν. Το κινητό μου ήταν στο αθόρυβο. Μέχρι και την δόνηση είχα απενεργοποιήσει αλλά αυτό έμελλε να αποδειχτεί μέγα λάθος στη συνέχεια. Ήμουν ήδη δύο ώρες βυθισμένος στις πιο αποφράδες και αποτρόπαιες σκέψεις. Σκεφτόμουν τον Φρόντο να παλεύει με το Γκόλουμ πάνω από τις λάβες του Μάουντ Ντουμ. Να του κόβει το δάχτυλο και να του αρπάζει το δαχτυλίδι και εκεί όπου πέφτει από το γκρεμό και λες πως όλα έχουν τελειώσει... αντιλαμβάνομαι πως εγώ είμαι ο Σαμ. Πριν έρθω εδώ είχα μάθει πως είχε πεθάνει ο πατέρας του κούριερ της δουλειάς, ότι η τιμή της βενζίνη είχε αγγίξει την κορυφή των charts των μη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και ότι η Καλομοίρα δύσκολα θα έφτανε στον τελικό της Γιουροβίζιον. Σκέτη φρίκη δηλαδή. Ένιωθα σαν dead man sitting και το μόνο που ευχόμουν σαν τελευταία επιθυμία δεν ήταν ούτε να πηδήξω την κωλάρα της Όλγας Φαρμάκη, ούτε να φάω μια XL πίτσα Dominos μαζί με 1 1/2 λίτρο κοκακόλα βλέποντας Euro. Το μόνο που ήθελα ήταν μια ακόμα ευκαιρία να ρίξω ένα trainspotting-κό χέσιμο στην τουαλέτα του σπιτιού μου. Ναι, ένα χέσιμο όπως όταν ήμουν μικρός και διάβαζα με τις ώρες Αστεριξ ή Μίκυ Μάους μέσα στην άγνοια της δυσεντερίας μου. Κατα-κλυσμένος από τέτοιες κωλοσκέψεις δεν κατάλαβα ότι η ώρα είχε πάει 12. Κι ούτε ένα τηλεφώνημα από τον “Ψηλό”. Μόνο ένα sms που έλεγε “9011-320600 - Όμορφα κορίτσια περιμένουν για να μιλήσετε και να γνωριστείτε ζωντανά όλο το 24ωρο. Χρέωση 1,52 e/λεπτό” Ήταν μια στιγμή αδυναμίας το παραδέχομαι και αυτό από τότε μου κόστισε την καταχώρηση του αριθμού μου στις επαφές του κέντρου αυτόματης αποστολής μηνυμάτων της υπηρεσίας τηλεφωνικής καυλοεξυπηρέτησης. Πιο εύκολα βγαίνεις από την μαύρη λίστα του Τειρεσία παρά από της audiotext. Όπως και να' χει η συνάντηση είχε οριστεί για τα μεσάνυχτα στην άκρη της προβλήτας και θα έπρεπε να είμαι εκεί είτε έρχοταν ο “Ψηλός” είτε όχι. Άλλωστε μόνος μου είχα προκαλέσει την μήνη του θεού Μάκη αλλά άθελα μου. Για την ακρίβεια το dvd που είχα καταλάθος νοικιάσει από το βιντεοκλάμπ. Τι φταίω εγώ που ήθελα να δω το “Παχουλές γεροντολαγνίες 2” για καθαρά εγκυκλοπαιδικούς λόγους; Που να ξέρω πως ο υφυπουργός πολιτισμού είχε σαν κρυφό στόχο να μετατρέψει τον αισθησιακό κινηματογράφο σε συνώνυμο του ιταλικού νεο-ρεαλισμού και αποφάσισε να πάρει μέρος στην πρώτη ποιοτική ερωτική ταινία από την εποχή του Ηδονοβλεψία για να φέρει νέο αέρα στο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης; Πως να ήταν άραγε ο τύπος που θα γινόταν η ανταλλαγή; Τίποτα νονός-κομπάρσος σαν τους λακέδες του Ντον Κορλεόνε με φωνή βγαλμένη από τα τάρταρα της φαρυγγίτιδας; Θα είχε μαζί του τη βαλίτσα με το “πράμα”; και αν ναι, θα έκανε τίμια την ανταλλαγή ή θα με περίμεναν ακροβολισμένοι οι εχθροί προ των πυλών να με κάνουν perforated όπως στο Call of Duty.

Αργοπεθαίνοντας

Γίνεσαι κοινωνός σιωπής

Βιώνεις το μεγαλείο της φωτοσύνθεσης

Μετουσιώνεις στον οργασμό τη φθίση

είσαι ο μαστροπός του υπέρτατου

Τι και αν τα αλλοτινά σου χάδια

Γίνονται πλέον χαλκεύματα αφής

σβήνοντας ανοίγει το βήμα σου μακρύτερα

πέρα από την ενδεδειγμένη βιογραφία της κίνησης

η ζωή τότε μοιάζει με ημιτελές μονόπρακτο του Αρτώ

ενώ πριν φαινόταν grande

σαν Μήδεια του Μινωτή με την Κατίνα

Μη φοβάσαι αγάπη μου

Δεν πρόκειται να χάσεις τίποτα σπουδαίο φεύγοντας

Αλλά αν επιμένεις

Θα σου γράψω σε dvd

Τις καλύτερες σκηνές από το τέλος του κόσμου

Και στο mp3 player της ψυχής σου θα

Περάσω, για να σου κρατάνε συντροφιά,

Τα αγαπημένα σου τραγούδια

Ναι αυτά που πάντα σε μελαγχολούσαν

Μέσα στην μεγαλορρημοσύνη της συντακτικής σου πληρότητας

Έλα τώρα, μη μου προτάσσεις κυανοπώγωνα

Την αιχμηρή ρομφαία του προσώπου σου

Αφού το ξέρεις πως δεν με ενοχλεί

απλώς κουράστηκα να μουλιάζω

Στην χλωρίνη τα ματωμένα μπλουζάκια της ψυχής μου

Ετοίμασες τη βαλίτσα σου;

Όχι! ο άνθρωπος μου είπε, να πάρεις μόνο ένα ζευγάρι γόβες

Και ει δυνατόν κατακόκκινες.

Γμτ, δεν μπορώ να θυμηθώ την ισοτιμία ευρώ με οβολό…

Τι και ¨τι έγινε;¨ Πώς θα πληρώσεις τον taxi driver;

Δεν μου είπε τίποτα για τα χάπια σου.

Για καλό και για κακό ζήτα του την άδη-α.

Φιλάκια

Μήνυμα ελήφθη

Babes??? Γράφω αυτό το ποίημα και έρχομαι.

Σ’ αγαπώ.