Τι ειναι ποιημα;

Η κυρια μας λεει οτι το ποιημα ειναι μια συναισθηματικη διαδικασια, οπου ο ανθρωπος – ποιητης εκφραζει το ψυχισμο του. Εγω λεω οτι ολα αυτα ειναι μπουρδες. Εγω θα σας πω τι ειναι ποιημα και αφηστε τη δασκαλα να τη σφαξει σα κουνελι ο πανουσης!χεχε. λοιπον εχουμε και λεμε: ποιημα ειναι μια ¨κολλα¨ χαρτι Α4 (συνηθως) οπου πανω της καποιος με ενα στυλο ή ενα μολυβι (ε δε θα αγγιξουμε και την κυνικοτητα του De Sade) γραφει προτασεις-λεξεις κατακορυφα (ισα ισα να φαινεται η διαφορα απο το πεζό, χωρις να νοιαζεται για τα 2 τριτα του χαρτιου που μενουν ανεκμεταλευτα (η greenpeace εχει αρχισει να αφηνιαζει με μια τετοια σπαταλη!)) που τις πλειστες των περιστασεων τερματιζουν με το τελειωμα της ¨κολλας¨ (ευτυχως που δε συνεχιζει πιο κατω, γιατι δε θα μπορουσε να ανακοψει ευκολα αυτο το συρφετο χαζομαρας). Μολις τελειωσει το ¨ποιημα¨ ο δηθεν ποιητης το ξαναδιαβαζει για να διορθωσει τυχον λαθη τοσο ορθογραφικου οσο και νοηματικου περιεχομενου (δλδ. κυρια εφοσον το ποιημα ειναι μια συναισθηματικη διαδικασια οπως προειπατε ο ποιητης με το να διορθωνει το ποιημα του κανει και διορθωσεις συναισθηματικου χαρακτηρα? Just askin’)...

-...κηρια κυρια?
-τι ειναι artaud παιδι μου?
-ολη σειμερα ειπαν ποιμα εκτος απο μενα..εινε αδικο καλε κυρια...θελω να πω και γω!
-παιδια καντε λιγο ησυχια...ο artaud θελει να μας πει ενα ποιημα

(σαρκαστικα η κυρια τονιζει το¨ artaud ¨ και το ¨ποιημα¨)

(χαχανιτα, γιουχαϊσματα, σαϊτες προς το μερος του)

(ατεγκτα κυνικος ως αδιαφορος ο artaud για την περιξ αυτου χαβρα που διαδραματιζοταν και αφου διαισθανεται να κοπαζει η αρχικη εξαψη του φανατικου ¨κοινου¨του...βγαζει μια κολλα Α4 απο τη τσαντα του, ριχνει μια λαγνα ματια στη δασκαλα του και αρχιζει να αναγιγνωσκει στεντορεια και καθαρα)

Ορκίσου πως θα ζήσουμε.
Ορκίσου στο θάνατο
ότι εμείς θα ζήσουμε.
Ότι εμείς δεν θα υπάρξουμε χωριστά,
και πως όλα τα ρημαγμένα
πρωινά εγερτήρια της ύπαρξης μας
θα επουλωθούν
ξανά στο χάιδεμα της νιότης.
Πες μου πάλι για το χθες.
Για τα όνειρα χωμένα
καλά στο λαβύρινθο του νου.
Για τις πικρές αλήθειες
που γλυψαν απαλά το στόμα μας.
Πες μου ξανά,
και πάλι,
πως γράφει η ηλιαχτίδα του ιούνη
αλμυρές κόγχες
σε μαρμαρόχτιστους βυθούς.
Θύμισέ μου πάλι, σε παρακαλώ
πως απλώνεις το χέρι για ναγγίξεις
‘κείνο το ξεχασμένο κορίτσι
πούχει στη καρδιά κοχύλια
και τουρανού τα βλεννώδη μάτια.
Θύμισε σε αυτό το σπιλωμένο
όνομα πώς φτιάχνεται η αγάπη.
Πώς δυο χείλια
ματώνουν με οδύνη σένα φιλί.
Και πες τους.
Πως όλα τελείωσαν.
Για όλους.
Όλοι πήραν ό,τι τους άξιζε.
Και αφέθηκαν.
Στους δρόμους απλώς......για να ζήσουν.


Υ.Γ. Κυρια κηρια? Με αυτο δαυτο το πιμα θα παρω και γω κανα βραβιο σα τον οδυσσεα και τη μαρια?

Υ.Γ.2 Σκασε artaud παιδι μου...εχουμε σοβαροτερα πραγματα να κανουμε....

Y.Γ.3 ...και συν τοις αλλοις να γραψεις ολες τις λεξεις στη καρτελα, να ερθεις μετα του κηδεμονος σου αυριο γιατι εισαι ανορθογραφος κατα συρροην, αυθαδης, εγκαθετος καθως ασκεις προβοκατορικες αντι-ηθικες αποψεις περι τεχνης και γιατι απεκδύεσαι όποια ψήγματα κανονικότητος επιτασσει το συγχρονο ζην!

ποιο καλο παιδακι εχει σειρα τωρα;