ακτιβιστής οκνηρίας

xρημάτισα υπουργός απέχθειας καθώς και συνδικαλιστικό όργανο ανισορροπίας. τις απελεύθερες στιγμές μου αποτυπώνω μηδενικά σε πάλλευκους κόσμους. διέπομαι από την έμμονη της αναδόμησης μη αναστρέψιμων στιγμών ηδονής και έχω ενστάσεις για την αρχετυπική μορφή του ωραίου

Wednesday, May 09, 2018

μπαίνουν κάτι γυφτάκια



στα κάτω πατησιά. λένε συγκλονιστικά το τρελή κι αδέσποτη. είμαι στο τσακ να βγάλω τον οβολό, αλλά μια κοντοστέκομαι μια δεν προλαβαίνω γιατί στον αγ. ελευθέριο την κάνουν ελευθεριακά. μαλάκια μου. στον περισσό —τυχαίο καθαρά— μπαίνει ένας γλυκύτατος μεσήλιξ με το αρκορντεόν του —είναι όπως το ανσανσερ— και ροβολάει ανάμεσα στα καθίσματα παίζοντας σοστακόβιτς. το γνωστό. πλησιάζει, του δίνω τον παρά και του λέω «για τον σοστακόβιτς». μου χαμογελάει συνωμοτικά. ντράπηκα να του ζητήσω συγγνώμη. τα λεφτά ήταν για το παίξιμο του. χεστήκαμε για τον σοστακόβιτς.

Monday, May 07, 2018

καλημέρα


είναι παράξενο να θέλω να σε σκέφτομαι
η ένωση φαντάζει απροσμάχητη.
αδυσώπητα ζητάει απεκδύσεις.
ο κανόνας λέει ότι πρέπει να αφήνεσαι.
και να 'σου κάθε που βγαίνω από την εξώπορτα 
με κοζάρει ένα σύνθημα στον τοίχο
«αγαπώ σημαίνει διαλύομαι».
πιτσιρίκια, μονολογώ.
στρέφω το βλέμμα αλλού.
πάει πέρασε, λέω. 
όλα καλά και σήμερα.
μεγαλώσαμε για τέτοιες σκέψεις.
μικρύναμε χωρίς αυτές. 
αλλά δε γαμιέται. θα επιζήσουμε.
μαθαίνω πλέον να σε ορίζω όταν κοιμάμαι.
τότε μου είναι εύκολο να αναπολώ πράγματα που δεν θα ζήσουμε.
να αναπολώ μέρη που πήγαμε, απλώς όχι ταυτόχρονα.
και μετά αναρωτιέμαι αν αναρωτιέσαι το ίδιο.
μα τι λέω; φυσικά και αναρωτιέσαι το ίδιο.
αφού εγώ σου υπαγορεύω και εγώ γράφω.
είναι όμορφα στην σκέψη της μη παρουσίας σου.
φέρνει μια αυγουστιάτικη κουφόβραση
κάθε που αναλογίζομαι πως μυρίζουν οι καρποί σου
έπειτα από ολοήμερο ιδροκόπημα εναλλαγής.
κι όλο να έρχομαι. 
κι όλο να με φέρνεις.
και παραλίγο να συμβαίνει. 
σαν την κρυφή γοητεία της μπουρδολογίας.
κι όλα αυτά που σου γράφω για να τα διαβάσεις
είναι τα πρωινά.
σαν τα ούρα που πάμε για εξετάσεις.
τα πιο άξια ανάλυσης.
αναλογίσου μόνο τι θα περνάω κάθε επόμενο βράδυ για να σου χαρίζω αποστάγματα.
εσύ να δίνεις στο γράμμα πριν το κάππα διαστάσεις πρότασης.
κι εγώ να σου χαρίζω το μικρό θαυμαστικό μου στο τέλος.

Friday, March 16, 2018

Mυρσίνη

Ο Πάουλ Τσελάν. 
Εκεί μαρέσει.
Διαβάζει.
Σκισμένο εξώφυλλο.
Γράφει.
Άκου;
Συντακτική υποχρέωση.
Μου δείχνεις με το δάχτυλο.
Ψηλά.
Μου δείχνεις.
Αλλά δεν μπορώ.
Γυρίζεις.
Πάλι τρέχεις.
Από σελίδα.
Σε είδα που κρύφτηκες!
Κάτι νιώθεις.
Κάτι γελάς.
Δώσε μου ένα φιλί.
Τι έχεις στο κεφάλι σου.
Φα.
Φα.
Εγώ έχω χέρι.
Καλά. Πάρε με αγκαλιά.
Μην. Πετάς πράματα.
Τρως το πούπουλο.
Μίλα;
Γραμματική απελευθέρωση.
Μου, μου.
Χάρισες.
Μα, μα.
Έρχεται.
Μπα, μπα.
Νύσταξες.
Κοιμήθηκα.
Μάτι γαρίδα.
Όλος ένα αυτί.
«Εε, ξύπνα!»
Όλη ένα στόμα.
Όλη το στόμα.

Friday, December 09, 2016

στο μέλλον θα σκοτώνεται κόσμος από σκρίνσοτ.

Saturday, November 26, 2016

για τη γυναίκα. μου.

έχω να καταθέσω τωόντι: τούτη τη στιγμή απολαμβάνω ένα ιδιάζον ζευγος υπερμέγεθων βυζιών, με θηλαίες άλους τόσο ακραιφνώς στρογγυλές ωσαν τα μνημειώδη ματογυάλια του Ιωάννου Λέννονα, βύζια τα οποία ανερυθριάστως εκτίθενται έμπροσθεν των γεμάτων λαγνεία ομματιών μου και βρίθοντας ατελεύτητων ποσοτήτων γάλακτος -ήτοι ζωής- μακαρίως επαναπαύονται στην εγγενή μητρική τους αυταρέσκεια, κατάλοιπο ιερό εκ της Αμάλθεως την ιδαία ειμαρμένη. ω βυζιά, ιανικές εσείς τροφοί. της ανθρωπότητος, Κυβέλες.

Saturday, April 09, 2016

-συμβιβάστηκα για να ειμαι μαζί σου.
-σιγά, εδώ κοτζαμ θεός συμβιβάστηκε φτιάχνοντας ένα
σύμπαν για να ζει εντός του.
-ναι, αλλά χωρίς γυναίκα.

Friday, December 04, 2015

η καλύτερη ποίηση
είναι αυτή που εκθέτει
και εκτίθεται.
η δίχως την ασχημονία του αντιτίμου, αγοραία.
αγωραία δηλαδή.