Where is the wine?

Σαν τα ψες αναλήφθηκε εις τους ουρανούς ένας από τους τελευταίους κήρυκες της ανθρώπινης ευδαιμονίας. Ας παραθέσω ένα κατεβατό που είχα γράψει στα παιδικάτα μου για δαύτονα (με ολίγο ρετούς τωρινό). δώσε κι εσύ λίγη αξία στο ατέρμονο σκρόλινγκ ντάουν σου. μπορείς.

Where is the wine?
The new wine... dying on the vine.

The Doors... άραγε ένα συγκρότημα με έναν όμορφο ευφραδέστατο μετά-beatnik frontman που λάτρευε να αυτοπροβάλλεται στα media, με το σαγηνευτικό decadent ύφος του ή ένας προφητικός νέο-ρομαντικός μιας αμφιλεγόμενα ελεύθερης χώρας; Όπως και να το κάνουμε, οι Τhe Doors ήταν ο Jim Μorrison. Άλλωστε και οι ίδιοι στις συνεντεύξεις τους έδειχναν να βρίσκονται υπό τον "ωροσκόπο" του όμορφου και κυκλοθυμικoύ αυτού δανδή. Ήταν μαγεμένοι από την πρώτη μέρα που τον γνώρισαν στην Venice Beach και τους διάβασε τα περίεργα σιβυλλικά ποιήματα του. Ο ιδεώδης αυτός επίγονος του παθιασμένου Λόρδου Βύρωνα ήταν εκείνος που μεταμόρφωσε την ύπαρξη μιας ακόμα ροκ μπάντας σε κάτι υπερβατικό. Σε ένα αμάλγαμα ποίησης, γνώσης και λαχτάρας για ζωή. Για μια ζωή με άκρατα αισθητικά εκχυλίσματα. Μια ζωή ανθρώπινη δηλαδή, όπου το τίμημα της απόλαυσης της είναι ο θάνατος, όχι με την πλατωνική έννοια του πεπερασμένου θανάτου και του ολοκληρωτικού τέλους, αλλά με το "πέρασμα στην άλλη πλευρά". Την αλχημιστική μεταστοιχείωση του παρασιτικού εγώ μας που μας εμποδίζει να δούμε τον υπέροχο κόσμο που βρίθει τόσο τραγελαφικά δίπλα μας, αλλά εξίσου τόσο συμπαντικά μακριά. Που θέλει να μετατρέψει τον ατελή μόλυβδο της στείρας ζωής μας σε χρυσό καρναβάλι ζήσης, όπου ένστικτα και συναισθήματα επιστρέφουν και πάλι στην ημερήσια διάταξη της ύπαρξης μας.

Και αυτό το ζητάει σχεδόν επιτακτικά. Το κατεβάζει προς ψήφιση από την ολομέλεια της ανθρωπότητας και δεν ζητάει πενιχρές πλειοψηφίες. Ζητάει απόλυτη επικύρωση:
We need great golden copulations. Μην πάει ο νους σου στο κακό. Ο M. δεν το βλέπει ευγονικά το ζήτημα. Έτρεφε άλλωστε μια εγγενή απέχθεια προς κάθε τι δογματικό, καθεστωτικό (θυμήσου το εμβληματικό Five to one και τον μεγαλειώδη στίχο "Τhey got the guns, but, we got the numbers) καθώς και αυταρχικό (Οι τεταμμένες σχέσεις με τη συντηρητική οικογένεια του και τον συχνά βίαιο στρατιωτικό πατέρα του που ξεμπροστιάζει ανερυθρίαστα στα ποιήματα του "poor boys thighs and buttocks scared by father's belt" τον οδήγησαν άρον άρον στο UCLA για να σπουδάσει κινηματογράφο και να την "κάνει" με ελαφρά από τον οικογενειακό "παράδεισο"). Εν προκειμένω, ο Jim δεν ψάχνει επουδενί για τα ιδανικά γονίδια για να αναπαραχθεί η "τελειότητα". Εδώ οι "σπουδαίες χρυσές συνουσίες" που προφασίζεται, δεν είναι τίποτε άλλο από συνευρέσεις αγάπης, ενότητας, έρωτα, καύλας. Αληθινής μαγείας δηλαδή.

Ο Μ. μετέτρεπε μια καθιερωμένη συναυλία ροκ μουσικής σε ένα ονειρώδες σύμφυρμα αρχαιοελληνικής τραγωδίας και ινδιάνικης σαμανιστικής τελετής. Αναπάντεχο τόσο για το κοινό που αποχαυνωμένο από τα ντράγκια, επαμφοτέριζε μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας όσο και για τα τρία άλλα μέλη του γκρουπ. Ήταν ένας Διόνυσος και όχι κάποιος φαιδρός βακχευόμενος επί σκηνής όπως τον αναπαριστούσαν τα μέσα της εποχής που δεν αντιλαμβάνονταν τον μύθο του στην ολότητα του. Με κάθε του ουρλιαχτό, κραύγαζε από τα μύχια της ύπαρξης του για ένα ορθολογικό πισωγύρισμα σε έναν απλό τρόπο ζωής, όταν τα συναισθήματα του ανθρώπου, άμεμπτα ακόμα από την ισοπεδωτική εισχώρηση της τεχνολογίας, του έδιναν τη δυνατότητα να κοιμάται αγκαλιά με τα αστέρια. Τότε δηλαδή που ο κόσμος ήταν ακόμα δικός μας.

WE WANT THE WORLD AND WE WANT IT NOW!!!

Ήταν όμως ένας Διόνυσος με μπόλικες απολλώνιες προεκτάσεις. Συχνά εξουθενωμένος από τη προσπάθεια να μεταλαμπαδευτεί το ανιμιστικό του μανιφέστο, ριχνόταν στη σκηνή φαινομενικά αναίσθητος-νεκρός, έτοιμος για το σαμανιστικό του ταξίδι στις κορυφογραμμές των γαλαξιών, όπου μόνος του θα πάλευε με τέρατα και θα ερωτοτροπούσε με απόκοσμης ομορφιάς πλάσματα για να πετύχει το στόχο του, για όλους εμάς που τον παρατηρούμε με δέος αλαφιασμένοι και έντρομοι. Την αφύπνιση. Κι έπειτα, σαν να μην είχε ποτέ βιώσει αυτή την υπερβατική συνειδητότητα, ανακούρκουδα και με κλειστά μάτια θα απέτειε τον τρυφερό φόρο τιμής του στα μάτια κάποιας κοπέλας που αποσβολωμένη όσο και βαθειά ερωτευμένη τον ακούει να της σιγοψιθυρίζει "…I’d like to have another kiss. Αnother flashing chance at bliss"

"Have you forgotten the keys to the kingdom?" απευθύνεται νωχελικά και με λάγνα παιδιάστικη διάθεση στο αυτί του απροετοίμαστου ακροατή. Του ακροατή που προσπαθεί να «διασκεδάσει-ψυχαγωγηθεί» με το μουσικοποιητικό παραλήρημα των Doors. O Μr Μojo Risin’ όμως δεν ήρθε σε τούτο τον κόσμο για να αποτελέσει έναν ακόμα "χρυσούν μόσχο" προς τέρψη των αδηφάγων mass media ή του λατρευτικού παραληρήματος ενός ψυχεδελικού κοινού και της μουσικής βιομηχανίας (έτερον εκάτερον αν μαγαρίστηκε στη πορεία και μετατράπηκε σε icon). Ο Μ. ήταν εικονοκλάστης εκ φύσεως. Τα μόνα είδωλα που αποδεχόταν ήταν τα τοτέμ των ινδιάνων αδερφών ψυχών. Eκείνων που σκοτώθηκαν σε κάποιο αυτοκινητιστικό ατύχημα όταν εκείνος βρισκόταν στην άγουρη παιδική ηλικία και περνώντας το οικογενειακό αυτοκίνητο μπροστά από το συμβάν ο μικρός Jim στο πίσω κάθισμα έβλεπε τα πνεύματα τους να χορεύουν τριγύρω "and just leaped into my soul. and they're still in there" θα γράψει αργότερα στο An American Prayer.

O M. λοιπόν, κατέβηκε στη Γη για να αφυπνίσει τον ανασκουμπωμένο και φτωχό σε "μαγεία" σύγχρονο άνθρωπο. Ήρθε με μια μεφιστοφελική ηδυπάθεια αλλά και με έναν εσωστρεφή όσο και μελαγχολικό ποιητικό οίστρο να σηκώσει, έστω και με τον πιο θρασύ και ηθικά απεχθή για τις καθεστηκυίες αξίες τρόπο, ένα παραπλήσιο σταύρινο βάρος το οποίο απλόχερα αποδέχτηκε ως άλλος Χριστός.

Η προηγούμενη ρητορική του ερώτηση, έχει δυστυχώς μια και μοναδική απάντηση την οποία αρνείται πεισματικά να δεχτεί ως πραγματικότητα. Δεν μπορεί να διανοηθεί πως ο οποιοσδήποτε που διατείνεται από κάθε χιλιοστό της υπόστασης του, υπέρ της ανθρώπινης του φύσης, να έχει ξεχάσει τα κλειδιά για το υπέροχο σύμπαν που κρύβεται πίσω από τις πεπερασμένες διεργασίες των αμφιβληστροειδών του; Πως είναι δυνατόν να χάσεις κομμάτια από την ψυχή σου; Πώς μπορεί να έχει πάψει να αισθάνεται και να νιώθει ως μέρος του όλου; Κι όμως η απόκριση είναι εδώ και αιώνες καταφατική.

Τότε, με περίσσια αφέλεια και εφηβικό οίστρο για το δίκαιο του αγώνα εναντιώνεται "Let’s re-invent the gods and all the myths of the ages. Celebrate symbols from the deep elder forests". Ας γυρίσουμε σε έναν αισθητικό τρόπο ζωής. Απενοχοποιημένο από ηθικές και συντηρητισμούς που μας εγκλώβισαν στη μίζερη καθημερινότητα μας. Ένα τρόπο ζωής, αντί-κείμενο στα λυσσώδη και σαρκοβόρα σύγχρονα πρότυπα που απομυζούν την ομορφιά και την ανθρώπινη ελεύθερη βούληση. Ας "σκοτώσουμε" τους πατεράδες μας και ας "ερωτοτροπήσουμε" με τις μανάδες μας που συμβολικά ούρλιαζε στο The End. Ας επιστρέψουμε στη ζεστή μητριαρχική εποχή όπου τα πάντα ήταν μοιρασμένα με μέτρο και ομορφιά, όπου οι μητρικοί ζεστοί κύκλοι δεν περιλαμβάνονταν μέσα σε πατρικά αυστηρά τρίγωνα. Ίσως τότε να υπάρξει ακόμα ελπίδα μία…

…μια προνύμφια ελπίδα.