κερκέλια τα λένε στη Κρήτη. μια λέξη παιχνιδιάρικη αλλά και τόσο περήφανη μέσα στην αδιαπραγμάτευτη αδρότητα του υλικού της. απλή, χθαμαλή, επικουρική τόσο στη καθημερινότητα όσο και στη ψυχή. κερκέλια χτύπαγες κάποτε να δωσεις το σύνθημα στον σπιτονοικοκύρη για να σου ανοίξει, να σε βάλει σπίτι του, να σου ψήσει ένα καφέ τούρκικο, να του πεις το πόνο σου, να τον κάνει δικό του και τούμπαλιν. ένα εργαλείο πολυχρηστικό. για να δένεις το άλογο σου μέχρι να πιεις μια γουλιά νερό, για να κρατιέσαι στην ανημποριά των ποδιών σου. και ταυτόχρονα αυτό το πολυεργαλείο να έχει κάτι από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και, γιατί όχι, ματαιοδοξία να ομορφαίνει την όψη μιας τοξοτής θύρας. όλα σχεδόν, τα παλιά τα χρόνια, ήταν τοξοτά. ο κύκλος ενώνει. ο κύκλος χορεύει. ο κύκλος διώχνει το φόβο.

και πίσω λοιπόν από αυτή τη πόρτα υπήρχε ένα σπίτι. χτισμένο συνήθως με ίδιαν εργασία. με ίδιον κόστος. με ίδιον χαρακτήρα μα με σεβασμό στα σπίτια των διπλανών. τότε που το σπίτι σου ήταν δικό σου. συθέμελα. και ακριβώς επειδή ήταν τόσο δικό σου και ό,τι δικό σου τότε ήθελες να το μοιράζεσαι για να το χαίρεσαι διπλά. ήθελες. όχι έπρεπε. ναι, κάποτε η ανθρωπότητα είχε σαβουάρ βίβρ. αυτό το σπίτι τότε αυτομάτως γινόταν και δικό μου και δικό της και δικό μας. τους χωρούσε όλους, φίλους, γνωστούς και συγγενείς μέχρι τον ξένο, τον άγνωστο, τον αγύρτη. μέχρι και τον εχθρό σου χώραγε καμιά φορά.

όλοι όμως έπρεπε πρώτα να περάσουν από αυτά τα κερκέλια. να τα πιάσουν και να τα βροντήξουν δυο - τρεις φορές πάνω στη ξύλινη τοξοτή πόρτα. έδιναν το σύνθημα για να γεννηθεί, εκ νέου, συναναστροφή. τόση συμπυκνωμένη καθημερινότητα, τόσες διαφορετικές σχέσεις, τόσα πάθη και τόση ζήση, έκρυβαν εντέλει αυτά τα κερκέλια ώστε από αυτά θέλησε και ο Διγενής να πιαστεί. αυτά τον ένωναν με τη γη που έπρεπε να απαρνηθεί -χάριν του θανάτου- για να ανέβει στον ουρανό/να διπλωθεί να κάτσει/να δώσει σείσμα τ'ουρανού.

για να μην ξεχάσει.

για να μην ξεχάσουμε.

Φύγαμε

Επόμενη στάση, Μεταξουργείο. Θέατρο Περοκέ. Σεφερλής. Ένα λάμδα και ένας τόνος απόσταση. Αναπνοής. Πήρα τη ζωή μου· λάθος! ή σωστό; Τι να λέει; Ψιτ! Εδώ, στο απέναντι πεζοδρόμιο! Nαί, ξένος. Με λες και τουρίστα. Κολιάτσου, Πλατεία Βάθης, Σταθμός Λαρίσης, Λιοσίων, Φωκίωνος, Άγιος Παντελεήμονας. Έχω πολλές αναμνηστικές ακτινογραφίες από αυτά τα μέρη. Για αναψυχή επαναδιαπραγματεύομαι τη σχέση μου με την άσφαλτο. Περιμένοντας το αφεντικό. Samuel Bucket. Μη γελάς. Αυτή η άσφαλτος μου ανήκει! Την κέρδισα με την υπεραξία μου. 

Ευαγγελισμός. Χωρίς θεό. Μα με τόκο. Κόσμος και η κοσμάρα μας. Μια κορασίδα «χαρίζει» επικοινωνία αλαργινή. - 6 ώρες τη μέρα. 6 μέρες τη βδομάδα. 4 βδομάδες το μήνα, 350 μεικτά. Μια χαρά λεφτά για την ηλικία μου! - 67; - ... - Είσαι στη κατάλληλη στάση πάντως κοπελιά. 

Εθνική Άμυνα. Στρατηγέ Ρεχάγκελ, ευπειθώς αναφέρω ότι έφτασα! Από εδώ ξεκινάει η ευρωπαϊκή μου πορεία. Δισάκι στον ώμο, και το κόβω 'σα παν' για... Σκόπια; ΠΓΔΜ; Μακεδονία; Ονόματα χωρίς σημασία. Σκόρπια και αφιλόξενα όλα αν δεν φτάσεις στην πατρίδα. Και πατρίδα είναι όπου τρως και πίνεις είχε πει κάποιος. Πατρίδα είναι όπου τρως, πίνεις και γελάς λέω γω. Πατρίδα δεν είναι όπου επιβιώνεις. Αεροδρόμιο. Τερματικός σταθμός. Πετάω. Σκουπίδια.

Tι σκέφτεστε;

43 χρόνια στην απομόνωση!

Στα 16 του χρόνια βρήκε τον πατέρα του δολοφονημένο

Πωλούνται τα παρακάτω cd

Αυτή είναι η νέα κεντρική επιτροπή του ΠΑΣΟΚ

¨Τι υπέροχος καιρός σήμερα!”

Ο Michael Jordan εντυπωσιάζει ΑΚΟΜΑ!

Σόιμπλε: Η Ελλάδα πρέπει να αποφασίσει αν θα σηκώσει το βαρύ φορτίο

“Asteroid will wipe out mankind this September” claim conspiracy theorists

«Καμπανάκι» για το τοξικό νέφος από το υπουργείο Υγείας-

Μίκυ Μάους.

Τα αξεπέραστα εξώφυλλα του Aphex Twin

Η Ειρήνη και η Δάφνη κυκλοφορούν στην Αθήνα χωρίς να κρύβουν ότι είναι ζευγάρι

«Καλλιστεία» με έπαθλο... γάμο με Κινέζο εκατομμυριούχο

Stiglitz: Παραφροσύνη, αν όχι τύφλωση, η πεποίθηση των Γερμανών πως ένα Grexit θα ωφελούσε την...

«Το ΔΝΤ κατέστρεψε την Ελλάδα για να σώσει τις τράπεζες»

Και, μέσα σ'όλα, έγινε... «διαδήλωση» έξω από το Caprice της Μυκόνου μετά το λουκέτο (Video)

«Ο δράκουλας του Ντίσελντόρφ».

Ghost Flash Back to their Childhood in “Cirice” (Video)

Tα εξωφρενικά παραλειπόμενα της ιστορίας του κόσμου

Η φωτιά που ξέσπασε το Σάββατο 6 Ιουνίου στον Ασπρόπυργο στις εγκαταστάσεις ανακύκλωσης συνεχίζεται 3 ημέρες μετά.

Ποιος είναι ο πασίγνωστος νιόπαντρος στη φωτογραφία που είπε «αν εφαρμοστούν οι νόμοι στις ΗΠΑ,...

Πριν μιλήσεις για εμάς, μίλα σε εμάς

Αυτή η δεκάδα, δωδεκάδα, μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα που βρίσκονται στο σκληρό πυρήνα της διαπραγμάτευσης

Μεταφέρονται με περιπολικό σε τουαλέτα οι αστυνομικοί της Βουλής

"Queen of Hearts: Now, where do you come from?

I hope you all are doing fine!

Χρόνια πολλά Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς!

Πώς είναι να βιώνεις το Σύνδρομο Burnout

Γνωρίστε τον άνθρωπο με τη μνήμη των 5 λεπτών

21

γραμμάρια

πέθανες και έφυγαν από μέσα σου

σαν βάρος ανυπόφορο.

έτσι λένε όμως ότι συμβαίνει σε όλους.

όλοι έχουμε δηλαδή μια ψυχή

και ζυγίζει τόσο

όλοι το ίδιο

όλοι οι ίδιοι;

τι καλά!

η ψυχή μου να ζυγίζει όσο και του Καρούζου.

όσο και του Αρτώ.

όσο και του Βέγγου.

όσο και του Βιάν.

όσο και της Γώγου.

όσο και της Μαλβίνας.

όσο και του Παύλου.

όσο και του μπούκουρα;

ούτε μια ωραία ταινία πια

λίγα καλά τραγούδια

καλά.

τραγούδια.

δεν κολλάει.

δεν δουλεύει έτσι το τραγούδι

ούτε η τέχνη

τι θα πει καλά;

ή χάλια ή τέλεια ρε.

Όλα τα ενδιάμεσα είναι ρουτίνες

κουρτίνες που μένουν μισάνοιχτες

λες και υπάρχει κανείς να επιλέξει να μη βλέπει μέσα

τι με εμποδίζεις να δω το όλο;

ή κλείσ'τη τη πουτάνα

να μην ακούμε τη μουσική του κορμιού σου

ή άσ'τη τέντα να γίνουμε κοινωνοί αυτού του υπέροχου φλαπ φλαπ

από τα ιδρωμένα σας κορμιά

την ώρα που μπαινοβγαίνει η θλίψη με ορμή

στις τρύπες της ζωής σου.

έτσι ντε!

να βλέπουμε.

ποιος να σκύβει τώρα σε κλειδαρότρυπες

και μπαγιάτικες μικροαστικές μαλακίες.

Να χαζεύουμε τις ζωές των άλλων ρε

Πώς γαμιούνται καθημερινά για λίγη ακόμα ζήση

πως τους γαμάει ο απλήρωτος λογαριασμός

πως τους τα χώνει ο σπιτονοικοκύρης

και πως χαϊδεύονται όταν γυρνούν το βράδυ σπίτι

βλέποντας άλλους να γαμιούνται

και να νιώθουν ανακούφιση που τελικά άλλοι γαμιούνται πολύ χειρότερα. πάλι καλά.

τι να γράψω πια

για τα μικρά κορίτσια που παζαρεύουν το φιλί τους στο σχολείο για ένα ευρώ;

για να αγοράσουν το κραγιόν

που θα εξωραΐσει την πνευματική ανεπάρκεια

με την οποία τους εφοδίασαν οι άνεργοι γονείς τους;

τι σκατά να γράψω μωρέ;;;

για τους φίλους που νόμιζαν ότι ήξεραν να αγαπούν

και τελικά υπήρχαν αυτοί και το αγαπημένο τους βιβλίο;

ο ντόριαν γκρέι;

να γράψω για όσους θαυμάζω;

ναι μόνο για αυτούς αξίζει να γράψω δυο αράδες.

για αυτούς που σχεδιάζουν καθημερινά μια νέα γεωγραφία

που ορμάνε δίχως αύριο σε αχαρτογράφητα σημεία του ορίζοντα

και ψάχνουν ανοιχτωσιές

ξέφωτα, μέσα στα δάση του χαμού και του μπετόν

για να χωρέσουν τα βουνά και τα ποτάμια

τις πόλεις και τα χωριά

τις πλατείες, τις πορείες και τις γιορτές

όλων των ανθρώπων.

όχι μόνο των άλλων.
όχι μόνο κάποιων.`

να γράψεις φωνάζει ο γιώργος

να γελάς φωνάζει η κατερίνα

να κεφαλαιώνεις τα κύρια ονόματα φωνάζει ο τριανταφυλλίδης

να μη χαζεύεις έξω φωνάζει ακόμα η δασκάλα

να αμφιβάλλεις για όλα φωνάζει ο μάρξ

να μη μιλάς άσχημα στους φίλους σου φωνάζει η γυναίκα μου

να γαμηθείτε τους λέω

και έμεινα εκεί ημίνοας

και μόνος

να τον παίζω.