μπαίνουν κάτι γυφτάκια

στα κάτω πατησιά. λένε συγκλονιστικά το τρελή κι αδέσποτη. είμαι στο τσακ να βγάλω τον οβολό, αλλά μια κοντοστέκομαι μια δεν προλαβαίνω γιατί στον αγ. ελευθέριο την κάνουν ελευθεριακά. μαλάκια μου. στον περισσό —τυχαίο καθαρά— μπαίνει ένας γλυκύτατος μεσήλιξ με το αρκορντεόν του —είναι όπως το ανσανσερ— και ροβολάει ανάμεσα στα καθίσματα παίζοντας σοστακόβιτς. το γνωστό. πλησιάζει, του δίνω τον παρά και του λέω «για τον σοστακόβιτς». μου χαμογελάει συνωμοτικά. ντράπηκα να του ζητήσω συγγνώμη. τα λεφτά ήταν για το παίξιμο του. χεστήκαμε για τον σοστακόβιτς.

καλημέρα

είναι παράξενο να θέλω να σε σκέφτομαι

η ένωση φαντάζει απροσμάχητη.

αδυσώπητα ζητάει απεκδύσεις.

ο κανόνας λέει ότι πρέπει να αφήνεσαι.

και να 'σου κάθε που βγαίνω από την εξώπορτα 

με κοζάρει ένα σύνθημα στον τοίχο

«αγαπώ σημαίνει διαλύομαι».

πιτσιρίκια, μονολογώ.

στρέφω το βλέμμα αλλού.
πάει πέρασε, λέω. 

όλα καλά και σήμερα.

μεγαλώσαμε για τέτοιες σκέψεις.

μικρύναμε χωρίς αυτές. 

αλλά δε γαμιέται. θα επιζήσουμε.

μαθαίνω πλέον να σε ορίζω όταν κοιμάμαι.

τότε μου είναι εύκολο να αναπολώ πράγματα που δεν θα ζήσουμε.

να αναπολώ μέρη που πήγαμε, απλώς όχι ταυτόχρονα.

και μετά αναρωτιέμαι αν αναρωτιέσαι το ίδιο.

μα τι λέω; φυσικά και αναρωτιέσαι το ίδιο.

αφού εγώ σου υπαγορεύω και εγώ γράφω.

είναι όμορφα στην σκέψη της μη παρουσίας σου.

φέρνει μια αυγουστιάτικη κουφόβραση

κάθε που αναλογίζομαι πως μυρίζουν οι καρποί σου

έπειτα από ολοήμερο ιδροκόπημα εναλλαγής.

κι όλο να έρχομαι. 

κι όλο να με φέρνεις.

και παραλίγο να συμβαίνει. 

σαν την κρυφή γοητεία της μπουρδολογίας.

κι όλα αυτά που σου γράφω για να τα διαβάσεις

είναι τα πρωινά.

σαν τα ούρα που πάμε για εξετάσεις.

τα πιο άξια ανάλυσης.

αναλογίσου μόνο τι θα περνάω κάθε επόμενο βράδυ για να σου χαρίζω αποστάγματα.

εσύ να δίνεις στο γράμμα πριν το κάππα διαστάσεις πρότασης.

κι εγώ να σου χαρίζω το μικρό θαυμαστικό μου στο τέλος.