Τη νύχτα
η ζωή
γίνεται
λιγότερο
άδικη.
Στρώνει
αστέρια
για
να προχωράς
στα
ενδότερα της.
Σαν
σταρ των σινεμάδων.
Μούφα
λάμψεις
που
σε οδηγούν
σε
μια άβυσσο από ιδρώτα
σπέρμα
και
κάτι από ελπίδα.
«Η
μέρα που θα έρθει θα είναι πιο φωτεινή.»
Στο
υπόσχομαι.
Αλλά
δεν είμαι σίγουρος.
Τα
αστέρια πάντα εξαπατούν.
Η
νύχτα πάλι.
Φαλκιδεύει
τη βοή
με
μιαν ακατανίκητη σιωπή
που
ποτέ κανένας άνθρωπος
δεν
άντεξε για πολύ.
Τότε
χτυπάνε τα πλήκτρα.
Μπαίνουν
τα παγάκια στο ποτήρι.
Ντουλάπια
που ανοιγοκλείνουν.
Πατούσες
που βεντουζάρουν στα πλακάκια.
Ένα
ψυγείο να τερετίζει αμανέδες.
Ένα
χαστούκι.
Μια
βρισιά.
Μια
πόρτα που σπάει πίσω σου.
Κανείς
δεν μπόρεσε ποτέ
να
αντέξει τη σιωπή της.
Γιατί
τότε βγαίνουν τα τέρατα.
Οι
θόρυβοι τα τρομάζουν.
Τα
τέρατα.
Τα
κρατούν πίσω από
τους
αμφιβληστροειδείς σου.
Τα
μάτια
ειναι
το τελευταίο σου προπύργιο.
Τα
μάτια σου.
Και
τα μάτια σου.
0 Comments:
Post a Comment
<< Home