Θυμάμαι

Ακόμα.

Το φιλί σου.

Την ερρωμένη εκείνη πράξη

που εσώκλειε αταβιστική προσήνεια

απέναντι σε ένα στόχο επιστημονικά ανέφικτο.

Εκεί ήσουν για να μου ορκιστείς

εφήμερες απολαύσεις.

Άλλωστε «μόνο αυτές κρατούν για πάντα» είχες ψελλίσει 

κάποτε μεταξύ αλκοόλης και αιθανόλης.

Και εγώ παρόλα τα ευφυολογήματα σοφών που είχα με κόπο απομνημονεύσει

-για στιγμές σαν και τούτη-

έσπευσα να σου μιλήσω για αιωνιότητα

και μια μέρα στην υπόλοιπη ζωή μας

Και ήταν τότε που έγειρες ξαφνικά προς το μέρος μου.

Με αυτό το αφιλτράριστα ερωτικό και άφυλο βλέμμα σου.

Για να μου απολογηθείς για την δύσθυμη φύση σου.

Επαληθεύοντας για ακόμα μια φορά

την ψυχική αυτοδιάθεση που χάρισε

στην υπόλοιπη ζωή σου

εκείνη η ατάκα του Μίκι Ρουρκ στο Barfly

no money,
no job,
no rent.
back to normal.

Έτσι λοιπόν 
βρήκα έναν λόγο

για να σε αγαπήσω πιο πολύ

και ήταν οι λέξεις.

Οι απλές.

Οι φειδωλά εκφερόμενες.

Οι κατάλληλα στοιχισμένες.

αλλά και αυτές οι σκόρπιες

ξέρεις… της καρδιάς.

Βρήκα δηλαδή ένα λόγο

Σαν και του λόγου σου

που αγάπησα στις λέξεις του

εσένα.