Live Report: Dirty Granny Tales - Live at Fournos Theatre

"A stream of hopeless souls
followed to the doors
and in the midnight land
οf everweird."
(Inversed World - Dirty Granny Tales)

...κάπου ανάμεσα στις τετριμμένες, εύπεπτες και καλόβολες καθημερινότητες μας
βρίθει ένας μυστικός μεταμεσονύχτιος κόσμος (θα ήταν σχετικά αδόκιμο να παραλληλιστει με την παρωχημένα υποχθόνια πολιτεία Μidian του Clive Barker),
οπου απλώνει ένα διαφορετικό σκοτάδι από αυτό της νυκτός. Για την δημιουργία του συγκεκριμένου (υποδόριου) σκότους
συνασπίστηκαν με έναν τέτοιο ιδιάζοντα και ειρωνικό τρόπο επι σκηνής
ο φόβος, η απομόνωση,ο πόνος και οι στυγερές αλήθειες, ώστε οι αποχρώσεις του μαύρου των
εσπερινών ωρών αποτέλεσαν απλώς το ιδανικό περιτύλιγμα αυτού του ενδόμυχα σκοτεινού μουσικοθεατρικού τελετουργικού που έλαβε χώρα στο Θέατρο Φούρνος στις 23-24-25 Ιουνίου 2006.

Η αντικομφορμιστική παγερότητα του συγκεκριμένου χώρου δε θα μπορούσε παρά να είναι η ιδανική πατρίδα για ένα μουσικο-πλαστικό δρώμενο εκτός λογικής, που παρ΄ό,τι δομημένο πάνω σε σχετικά αναγνωρίσιμους ακρογωνιαίους λίθους, έχει αυτή την essence της πρωτοτυπίας που σε καθηλώνει.

Με τη μουσική των Dirty Granny Tales θα μουσκέψετε με λίγες ψιχάλες από θέατρο παραλόγου, όπου όπως λέει και ένας χοντροκομμένος ορισμός «ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι σχετικώς ασαφή και ρευστά, και ακόμη και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει»· εν συνεχεία ένα δυνατό μπουρίνι από τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού Τiger Lilies —με όλες τις συναφείς αναφορές τους τόσο στα μπρεχτικά απωθημένα τους όσο και στην παρακμιακή πρόζα του θεατράλε Tom Waits— όσο και μια τροπική βρόχη τόσο απο την πολυσχιδή παρανοϊκή φωνή του Mike Patton, όσο και από την μοναδική στο είδος της rock-metal-symphonic-progressive-theatrical-atmospheric-dark μπάντα ονόματι Devil Doll (ένα όνομα το οποίο ο ιθύνων νους του συγκροτήματος αγνοούσε γεγονός που έκανε το «ζητημα» Dirty Granny Tales ακόμα πιο ενδιαφέρoν για μένα, μια και οι απίστευτες εναλλαγές χροιάς του Mouldbreath, που τον μεταμόρφωναν από πιτσιρίκι που κλαίει για το λιωμένο παγωτό του, σε κάποιο μοχθηρό βασιλιά και από κει σε μια τρεμάμενη γυναικεία λαλιά που αποζητά την έξοδο απο κάποιον εφιάλτη, μέχρι την στεντόρεια φωνή μιας σοπράνο, δεν μπορούσαν παρά να μου θυμίσουν τις πολυδιάστατες φωνητικές ικανότητες του Mr Doctor των Devil Doll). Προς το τέλος στραγγιχτείτε, ανακαλώντας λιγάκι το μποέμικο πανηγύρι με τα μαντολίνα και τους κιθαρωδούς της ταινίας Chocolat με τη χαρακτηριστική μουσική των απατρίδων αθίγγανων (χωρίς ευτυχώς την αδιαπραγμάτευτη πλέον νομοτέλεια του ήχου του Goran Bregovic) και είστε σχεδόν κατατοπισμένοι.

Τώρα, αν όλη αυτή τη βροχόπτωση την μαζεύατε σε κάποιο μαγικό δοχείο (πως είναι τα λυχνάρια που περιέχουν παχύσαρκα τζίνι; Κατι ανάλογου μεγέθους υποθέστε) αυτό θα είχε τη μοναδική υπογραφή του Tim Burton.

Εντούτοις, όλη αυτή η συμφυρματική μουσική παράνοια, διυλίζεται απολύτως επιτυχημένα μέσα από την παραμυθένια και άκρως αλλόκοτη στιχομυθία, η οποία προσεγγίζει το τραγελαφικό με μια αφαιρετική μυθοπλασία που αγγίζει, ανά στιγμές, τη σουρεαλιστική ματιά του Jan Švankmajer.

Από την αρχαιότητα, τα «εξ αμάξης», πάντοτε συνοδεύονταν και από εξιλεωτικά δρώμενα τα όποια συνέδραμαν αποφασιστικά στην «αίσια» έκβαση κάθε βακχικής γιορτής. Έτσι κι εδώ, το δρώμενο αποτελεί το πρισματικό διάμεσο, όπου όλη η μουσική διοχετεύεται εντός του και εντέλει διαθλάται στο κοινό σε κάθε πιθανή ιριδίζουσα εκδοχή του, ώστε να συμμετάσχουν όλες οι αισθήσεις μας. Τα σκετσάκια που εμπλουτίζουν με τον πλέον ιδανικό και εντυπωσιακό τρόπο το ηχητικό παραλήρημα που εκτυλίσσεται πλέον στο φόντο αυτού του για αιώνες χαμένου πίνακα του Ιερώνυμου Μπος, τρομάζουν με την αμεσότητα και την άριστη performance των δυο χορευτριών με τις κουκλοθεατρίστικες προεκτάσεις στις απανταχού κινήσεις των κορμιών τους.

Σημαντικές «υπαίτιοι» πρέπει να θεωρηθούν και οι άψογες στυλιστικά χειροποιήτες κούκλες που διεκδικούν δικαιολογημένα το μερίδιο τους στο όλο αποστομωτικό αποτέλεσμα.

Μέχρι και εντυπωσιακό video animation είδαμε καποια στιγμή να προβάλλεται, αποτελώντας μια ακόμα παράμετρο που συνέδραμε στα άπειρα θετικά αυτού του διαδραστικού επιτεύγματος που οι λίγοι -δυστυχώς- τυχεροί παρακολουθήσαμε κάποιο από εκείνα τα τρία βράδια...

...όλοι οι υπόλοιποι να εύχεστε να μη χασατε την καλύτερη παράσταση της χρονιάς!!