Όταν με ρώτησες τι είναι τελικά η ζωή

σου απάντησα πως δεν είμαι 
ο κατάλληλος για να σου πει

πως ό,τι γνωρίζω είναι το να προσφέρω

εκνεφώματα απάθειας 
σε επαναστατημένα ρουθούνια

και πως ό,τι κάνει ένα μικρό παιδί 
να ζει καταχρηστικά

στο συνειδησιακό απυρόβλητο των μεγάλων

είναι η ίδια οργονική πρώτη ύλη 
που μετατρέπει την απόγνωση σε ποίηση.

Μακάριοι οι νηστικοί 
τω καρυκεύματι

βραχύβιοι οι άνθρωποι 
και ανέκδοτοι

Στα απλοποίησα χάριν ευφωνίας

άλλωστε ξέρω πόσο μισείς 
τις δύσκολες λέξεις

και τα πολλά μπλαμπλά 
στα απέθαντα γαμήσια μας.

Συν Αθηνά 
και χείρα παλινδρόμει!