plzz end it!!!

Το βράδυ. Τότε που τα όνειρα καρτερούν για ένα κλείσιμο των βλεφάρων. Τότε που οι εφιάλτες με τη μορφή του άμετρου πόνου μετατρέπονται σε κρύο ιδρώτα στο μέτωπο. Ένα κορμί παλινωδεί μεταξύ φθοράς και της λάμπας φθορισμού από το απέναντι μπαλκόνι. Κάποια ξενυχτάει καπνίζοντας το τελευταίο τσιγάρο από το Winston μπλε 25άρι της. «Πακέτο» ψιθυρίζει και μια τολύπη καπνού μπαίνει κατά λάθος στο μάτι της και δακρύζει. Η τολύπη φέρνει λύπη. Από κάτω, στο διαμέρισμα του πρώτου, οι κουρτίνες ανεμίζουν ενώ η οικογένεια ξεκουράζεται στην άγνοια μιας θαλπωρής που φέρνει επιπλέον κουφόβραση στη θερινή γειτονιά. Λίγα έτη φωτός πιο νότια ένας γνήσιος απόγονος κάποιου απολιθώματος αφήνει την τελευταία ανάσα του από aids να συναντήσει τα σύννεφα που ξέβαψαν όταν ο θεός έπαιζε με τη χλωρίνη. Μαύρα ήταν κι ο θεός του μαύρος είναι. Την ώρα που τέσσερα λάστιχα στριγγλίζουν σε κάποια καυτή λεωφόρο της Βαγδάτης, ένας αγέννητος δολοφόνος παίζει με τ….(το υπόλοιπο χάθηκε στον κυκεώνα των sms που σβήνονται και εισέρχονται… συνεχίστε το κατά βούληση φίλτατοι…)


τάδε έφη artaudόπουλος
ένα από εκείνα τα βράδια…