«...δεν εχεις ξυπνησει! οταν κοιτας ενα ποτηρι με νερο εσυ απλα βλεπεις μια εικονα... εγω βλεπω μορια, ατομα ηλεκτρονια, συγκρουσεις, ενωσεις. καθε ματια μου ειναι και ενα μικρο τελετουργικο εξαγνισμου της ψυχης. στη καθημερινοτητα μου δε βλεπω τπτ το ιδιο και κουραστικο και αδιαφορο και πληκτικο βλεπω αεναα μεταβαλλομενες σταθερες. βλεπω κινηση εκει που υπαρχει ακινησια δυστυχως ή ευτυχως εμαθα να κοιταζω μεσα απο το ματι που λεει και ο ψυχακιας ο μπλεικ... να βλεπω τον πυρήνα των πραγματων που μας περιβαλλουν. δε φανταζεσαι ποσο διαφορετικα ειναι ολα καθε μερα ενω εξωτερικα παραμενουν στασιμα... δεν μπορεις να φανταστεις και ειναι τοσο ωραια ολα...»
εκεινο το αμωμο ειλικρινες χαμογελιο του, καθε φορα ενω ολοκληρωνε τις σκεψεις του, με αποκαθηλωνε απο το γλυκο μαρτυριο των φρασεων του, που μου φωναζαν εντος μου ποσο πολυ αφεθηκα στην ανουσιοτητα και τη φαιδροτητα της δηθεν ανωτεροτητας μου απεναντι κυριως στον ιδιο μου τον εαυτο! ειχε τοσο δικιο να λεει οτι κοιμαμαι τον υπνο του δικαιου χωρις να καταδεικνυει εμενα αμεσα. ειχε απολυτο δικιο σε ολα οσα ελεγε και χωρις να το ξερει μιλούσαν στην ψυχη μου οπως κανενας τους και κανενα φιλοσοφημα και καμία μουσική δεν ειχε καταφερει τοσα χρονια. ειχε τοσο πολυ δικιο και αυτο γιατι απλα... δεν ηξερε τι ειχε συμβει. και δε θα μαθαινε ποτε. γιατι αν μαθαινε θα πρεπε να τον αφησω. και αν τον αφηνα θα πρεπε να χαθω δια παντος απο τις ζωες μας. εκλαψε στο μαξιλαρι της σιωπηλα οπως αρμοζει σε μια ευγενικη, με τη κοινωνικη προσεγγιση του ορου, κυρία μεχρι που αποκοιμηθηκε με το δροσερο αερακι να μπλεκεται στα δαχτυλα των ποδιων της. η ημισεληνος την ειχε νανουρισει.