O μικρός ARTaud
πάει σινεμά να δει μια ταινία. Μόλις γυρίζει σπίτι τον ρωτάει η μαμά του: Πως ήταν η ταινία;
o ARTaud απανταει : υπεροχη μαμα, ισως να΄ ταν η καλύτερη ταινία που χω δει ποτέ!
μαμά: μα όλος ο κόσμος είπε πως ήταν απαράδεκτη αγόρι μου, τι βρήκες και σου άρεσε;
ARTaud: βρήκα εκείνες τις αλήθειες που πάντοτε πόναγαν το κόσμο μαμά! με παραξένεψε ως ένα βαθμό, δε το παραβλέπω, αλλά με έκανε να καταλάβω πως κάποια πράγματα θα είναι πάντα έτσι ανάμεσα στους αδαείς ανθρώπους , εγωκεντρισμός, υπεροψία, ηλιθιότητα, φτηνά συναισθήματα, ανασφάλεια, και πάνω από όλα η μονόχνωτη πίστη τους ότι είναι ξεχωριστοί και μοναδικοί στο κόσμο.
μαμά: είθε παιδί μου να χεις δίκιο όμως μη ξεχνάς πως και συ σε τούτο το κόσμο γεννήθηκες και ζεις...και αν τελικά όλα είναι όπως φαίνονται εσύ αγόρι μου θα είσαι ένας παρίας ανάμεσα μας, χωρίς δικαιολογία για τις βέβηλες απόψεις σου.
ARTaud: αν όμως τελικά είναι αλλιώς τα πράγματα μαμά; αν οι άξιες, οι ηθικές και τα αξιώματα τους είναι απλά ένας φόβος για το αληθινό και υπέροχο 'σύμπαν' που κρύβεται από πίσω; δε θα μπορέσω να ησυχάσω μαμά και να κοιμάμαι αμέριμνος στα ζεστά σου σκεπάσματα μέχρι να ξεψυχήσω. θα παλέψω να καταρρίψω τις πάγιες απόψεις τους με κάθε τρόπο μαμά και θα...
μαμά:...μείνεις μόνος σου για πάντα καλέ μου...μόνος μέσα σε ένα άχρονο κενό...χωρίς παλινωδία...χωρίς τίποτα.
ARTaud: μαα... ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της γνώσης είπε μαμά!
μαμά: και στην παράγκα της απελπισίας καλό μου παιδί...και στη παράγκα της απελπισίας.
posted by Μάνος Αρτώπουλος @ 10:13 AM
1 Comments:
...Είσαι εσύ κι ας μην ξέρω προς τα πού να σε αγναντέψω.
Στην άκρη ενός ορίζοντα πλουμιστού
θυμάμαι τη συνάφειά μας,
εκεί όπου η βαρύτητα δεν είναι η ίδια
για μένα και γεια...
Γλιστρώ από αιχμή σε αιχμή
και στροβιλίζομαι γύρω από σιδερένιες ράγες
που μου ‘χουν κάψει τις καμάρες της πατούσας...
κι εσύ ακούς τον κρότο της ύπαρξής μου
μέσα στη σιωπή σου την αριστοκρατική,
καταλύτη της φθοράς, φίλε μου αληθινέ,
και δεν λυπάσαι.
Τις μέρες της παγωνιάς... ένας όρκος...
ν’ απλώνουμε τις παλάμες μας στο ρόγχο του βοριά
και να φυσάμε μακρυά τα δάκρυα που μαζέψαμε
από τις παρυφές των ανθρώπων...
κι αν γίνουν δαχτυλήθρες φιλντισένιες
στα χέρια των παιδιών που θα κεντήσουν το μέλλον
με πορτοκαλί κλωστές και κρόσσια λαχανί φωσφοσιζέ,
δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Συνειδητοποιήσεις αυτονόητες που μας έχρισαν επιστήμονες...
...για την ενοχή που ολόλευκη
κάθεται στα βρώμικα γόνατα ενός καθρέφτη
κι οι γάμπες της χορεύουν στον κρημνό του
- μόνο μια έννοια θέλει η ζωή για να κραδαίνει στα αγγεία των ανθρώπων-
κι εξερευνά την αντοχή του
να μας σιάχνει τις δυο αφέλειες που αυτονομήθηκαν
μεταξύ του 6ου και του 9ου παράλληλου
πριν χρόνια,
για το φιλί σου που τάραξε τις συντεταγμένες του μετώπου,
για το terminus ante quem
που κάπου εκεί στο βάθος σιγοψιθυρίζει τα τραγούδια της πατρίδας μου,
και το σύστημα αυτό των τελετουργιών
που οριοθετείται από το ενδεχόμενο να παρανοήσαμε
τα πάντα
εξαρχής
και αμετάκλητα...
Συναισθήματα που αρκούνται σε εμπρόθετους προσδιορισμούς,
άστοχους και αναποφάσιστους μέσα στην αυτοαναφορικότητά τους,
και λόγια που εκκρεμούν γύρω απ’ τους αστραγάλους κείνης εκεί της τύψης
στο κενό το ηρωικό...
Μια μέρα όμως θα βρω μια χάρη να σου ζητήσω,
μήπως και καταφέρω να κάνω σαφές
το πόσο αναδρομικό είναι αυτό το ευχαριστώ.
Post a Comment
<< Home